2015-10-20

Mama's moeten niet moedig zijn

In haar stukje gedeelde pijn is halve pijn schrijft Cathérine Ongenae over de pijn van mama's met kinderen (oa in reactie op Siska Schoeters hieronder) en mama's die hun kind verloren hebben.

Het is niet omdat mama's moedig zijn dat ze dat moeten zijn. Het is niet juist dat zij zowel vanuit hun omgeving als vanuit zichzelf dat toch verwachten. Het is opmerkelijk dat niet ingezien wordt dat mama's veel meer dan andere groepen in onze samenleving met hun rug tegen de muur worden geplaatst, om hun kinderen te geven waarop ze aanvoelen dat die recht hebben. Mama's aanvaarden dat zij de "last stand" zijn. Wat een onrecht is het niet dat dit zelfs niet als een onrecht wordt aanzien?

Is het omdat mama's zo emotioneel betrokken zijn dat ze niet over de rand kunnen kijken zelfs al zouden ze dat willen? Moet echt iemand anders dat dan voor hen doen?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten